PEDAGOG SZKOLNY
Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:
Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny.
Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem.
Masz problemy rodzinne.
Nie potrafisz się porozumieć z kolegami/ koleżankami.
Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem.
Chciałbyś pomóc innym, nie wiesz w jaki sposób.
Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić.
Możesz przyjść z każdą sprawą, z którą nie potrafisz sobie poradzić.
UZALEŻNIENIE OD KOMPUTERA I INTERNETU
Objawy uzależnienia od komputera i internetu:
próby kontroli i/lub ograniczania czasu spędzonego przed komputerem/w internecie
kłamstwa na temat czasu spędzonego przed komputerem/w internecie
problemy w innych dziedzinach życia (w rodzinie, pracy, szkole, życiu towarzyskim) związane z używaniem komputera/internetu
angażowanie się przy użyciu komputera/internetu w aktywności, których nie pochwalałaby rodzina lub bliscy
potrzeba wydłużania czasu spędzonego przed komputerem/ w internecie by osiągnąć pożądany poziom satysfakcji lub podniecenia
używanie komputera/internetu by uciec od uczuć
doświadczanie stanów euforycznych oraz poczucia winy w wyniku ilości czasu spędzonego przed komputerem/w internecie
doświadczanie niepokoju, bezsenności, rozdrażnienia, zmian nastroju, lub depresji gdy niemożliwe jest użycie komputera/internetu zgodnie z wcześniejszym planem lub gdy używanie komputera/internetu zostanie przerwane
bycie zaabsorbowanym kupowaniem nowych programów, akcesoriów, dodatków komputerowych
finansowe problemy spowodowane korzystaniem z komputera/internetu (kupowanie sprzętu, oprogramowania, i opłat za internet)
Zasadniczą istotą uzależnienia od komputera nie jest komputer tylko utrata kontroli w sięganiu po określone formy korzystania z niego. Nie wszyscy korzystający z komputera, nawet bardzo intensywnie, wpadają w psychologiczną zależność. Nie spotyka to np. osób wykorzystujących komputer jako narzędzie pracy.
Człowiek uzależnia się nie od maszyny, tylko od swoich psychicznych, emocjonalnych stanów jakie powstają w nim na skutek własnej działalności realizowanej dzięki komputerowi i przez komputer. I tak np. miłośnik gier komputerowych może uzależnić się od stanu skoncentrowanego silnego pobudzenia grą, emocjonalnego "haju" i poczucia satysfakcji z wygranej.
Zależność od komputera może być niebezpieczna ponieważ może prowadzić do izolacji społecznej, skrajnego zaniedbania ważnych życiowych spraw, konfliktów rodzinnych i partnerskich, a przede wszystkim może doprowadzić samego uzależnionego do nasilonych w różnych stopniu negatywnych stanów i zaburzeń psychicznych.
Należy także podkreślić, że zaprzeczanie iż problem istnieje pomimo ewidentnych tego oznak, oraz budowanie różnego rodzaju uzasadnień mających na celu udowodnienie tego sobie i otoczeniu, jest typowym zachowaniem osoby uzależnionej.
Czy jesteś komputeroholikiem ?
Odpowiedz sobie na następujące pytania „tak”, lub „nie”.
1. |
Czy siadając przy komputerze czujesz podniecenie ? |
2. |
Czy nie mając jakiś czas dostępu do komputera, czujesz |
3. |
Czy poświęcasz więcej niż dwie godziny dziennie na surfowanie |
4. |
Czy rodzina, czy bliska osoba mówi Ci, że za dużo czasu spędzasz |
5. |
Czy ukrywasz czasami, ile czasu spędziłeś przy komputerze ? |
6. |
Czy próbowałeś kiedyś skrócić czas surfowania / grania |
7. |
Czy chciałbyś spędzać coraz więcej czasu w sieci / grając ? |
8. |
Czy często bolą Cię plecy, bądź nadgarstki ? |
9. |
Czy często pieką Cię oczy ? |
10. |
Czy z powodu komputera zdarzyło Ci się kiedykolwiek zaniedbać |
11. |
Czy śpisz w nietypowych porach od czasu. gdy zacząłeś korzystać |
Jeśli masz więcej niż na połowę pytań
odpowiedzi twierdzące - jesteś uzależniony !!! *
test wg Emila Nowiczewskiego
CO ROBIĆ w rozmowie z dzieckiem:
uważnie wsłuchujmy się w wypowiedzi dziecka ( wyłączmy telewizor, odłóżmy gazetę )
nie wyśmiewajmy i nie ironizujmy ( obniża to poczucie wartości dziecka )
nie użalajmy się nad dzieckiem ( bardziej go to "dołuje")
przeprowadzajmy rozmowy bez uczucia gniewu i złości ( blokują one przyswajanie i samo-refleksję )
unikajmy frazesów i prawienia kazań ?
unikajmy skrajnie negatywnych określeń ( np. głupi, leniwa, idiota )
raczej chwalmy i nagradzajmy, nawet za drobiazgi ( dodaje to wiary i wzmacnia poczucie bezpieczeństwa )
rozładowujmy napięcia poczuciem humoru
nie przypominajmy zdarzeń z przeszłości.
Zachęcajmy do budowania poczucia własnej wartości dziecka i rozwijajmy jego samokrytycyzm ( zwiększa to optymizm, pomaga przezwyciężać niepowodzenia )
Nie izolujmy od rówieśników, nie trzymajmy w domu w obawie, że spotka je coś złego ( bez doświadczeń zło uderzy o wiele mocniej )
Kontrolujmy poczynania dziecka w sposób taktowny i dyskretny ( bez śledzenia, z uszanowaniem sfery intymności )
Pokazujmy konsekwencje złego postępowania ( wyeliminuje to powtórkę błędu )
Wykazujmy zrozumienie dla uczuć i zmiennych gwałtownych emocji dziecka
W stosowaniu kar bądźmy konsekwentni,, uświadamiajmy dziecku, iż wynikają one z troski o jego los
Nie dyskredytujmy z powodu niepowodzeń, pokazujmy, jak można je naprawić
Wypełniajmy wolny czas dziecka przez np. sport, wycieczki.
POSTAWY DZIECI - OCZEKIWANIA RODZICÓW
Postawy młodzieży w okresie dojrzewania |
Oczekiwania rodziców w stosunku do dzieci w tym okresie |
Negacja autorytetów (domu, szkoły, kościoła), bunt |
Budowanie świata na osobowościach, uległość, posłuszeństwo, podporządkowanie się |
Akcentowanie własnego zdania, brak kompromisów, budowanie tożsamości na agresywności |
Szukanie optymalnych rozwiązań, tolerancyjnoć, wyrozumiałość |
Ciekawość poznawcza granicząca z brawurą |
Odpowiedzialność, rozumienie potrzeby uczenia się, ukierunkowanie zainteresowań, przewidywalność skutków poczynań |
Ucieczka w system kłamstw i fantazjowania |
Prawdomówność, rzeczowość informacji |
Domaganie się przywilejów, poszerzenie skali żądań |
Odpowiedzialność, ograniczenie pomocy od rodziców na rzecz zwiększenia obowiązków dziecka |
Rozluźnienie rodzinnych więzi uczuciowych, oddalanie się od domu |
Dojrzałość uczuć rodzinnych, wyważone, opiekuńcze relacje z rodzeństwem |
Skrajność postaw ( np. nieśmiałość lub tupet ), widzenie świata biało czarnego |
Odejście od krańcowości zachowań, widzenie półcienia. Refleksyjność, dojrzałość sądów, autokrytycyzm |
Mały stopień samokrytycyzmu |
Refleksyjność, dojrzałość sądów, autokrytycyzm |
POSTAWY RODZICÓW WOBEC DZIECI
Coraz więcej czynników wpływa negatywnie na kształtowanie dzieci. Wiele z nich jest poza naszymi możliwościami reagowania, niektóre jednak zależą od nas rodziców.
Co prawda większość z nas może powiedzieć słowami Bettelheima :
wprawdzie nie jesteśmy rodzicami doskonałymi, ale wystarczająco dobrymi, jeżeli kochamy nasze dzieci i staramy się, najlepiej jak potrafimy, dobrze je wychować
to warto czasem zastanowić się nad naszymi postawami wobec dzieci.
RODZICE |
DZIECI |
Nieumiejętność okazywania miłości, uczuć |
Szukanie ciepła i miłości wśród rówieśników, w sektach, przedwczesna inicjacja seksualna |
Nadmierne oczekiwania w stosunku do możliwości dziecka, wygórowane ambicje wobec niego, brak akceptacji |
Niska samoocena, niechęć do najbliższych, brak akceptacji siebie, szukanie jej wśród rówieśników za pomocą ryzykownych zachowań (agresja, sięganie po alkohol lub narkotyki), stany depresyjne, próby samobójcze |
Lekceważenie problemów dzieci, minimalizowanie czasu im poświęcanego. Unikanie trudnych rozmów |
Zamykanie się w sobie, szukanie rozwiązań problemów wśród kolegów, ucieczka w świat mediów |
Brak konsekwencji w działaniu |
Lekceważenie rodziców, nie realizowanie poleceń, działania pozoranckie, utrata autorytetu |
Nadmierne zaufanie do dzieci - za duża swoboda |
Próby niebezpiecznego eksperymentowania, stworzenie nierealnej rzeczywistości, wybieranie płytkich medialnych wzorców i utożsamianie się z nimi |
Nadopiekuńczość |
Brak samodzielności, zagubienie, bezradność, lęk przed podejmowaniem decyzji, nieumiejętność radzenia sobie ze stresem |
Nadmierna rygorystyczność, stosowanie kar i przemocy fizycznej, minimalizowanie nagród i pochwał |
Osłabnięcie więzi rodzinnych, ucieczki z domu, zdobywanie autorytetu wśród rówieśników agresją, odreagowywanie się w przemocy |
Reagowanie na problemy dzieci pod wpływem silnych emocji |
Ucieczka w milczenie, izolowanie się, agresywne replikowanie, kłótliwość |
Brak poszanowania intymności |
Skrytość, brak zaufania, utrata autorytetu |
Praca z dzieckiem z dysleksją wymaga ćwiczenia umiejetności czytania i ortograficznego pisania.
Równie ważna jest dbałość o poziom graficzny pisma, czyli jego czytelność i estetykę.Oba rodzaje
ćwiczeń wymagają przestrzegania pewnych zasad .Rodzic podejmując się kierowania praca dziecka
powinien mieć ich świadomość, by jego zaangażowanie nie przyniosło skutków odwrotnych do pożądanych.
ĆWICZENIA W CZYTANIU- ZASADY:
Wybierz interesujący tekst
Pamietaj, że do ćwiczeń najlepsza jest książka, która ma większy druk i kolorowe ilustracje
Wiedz, że Twój dobry humor i dziecka przyśpieszy postepy w czytaniu
Sam zacznij czytac dziecku
Niech dziecko palcem wskazuje słowa, które przeczytasz na głos
Czytając dziecku, podkreślaj tonem ich znaczenie
Dostosuj szybkość czytania do możliwości śledzenia tekstu przez dziecko
Nie ponaglaj dziecka podczas czytania
Czytaj z dzieckiem na zmianę.Długość fragmentów czytanych przez dziecko powinna stopniowo rosnąć
Korzystaj z pomocy technicznych. Dziecko może nagrać siebie, jak czyta, a następnie odsłuchać nagranie
Sprawdzaj co jakiś czas, czy dziecko rozumie czytany tekst. Jeśli nie, zawsze możecie wrócić do danego fragmentu
Sięgnij do książek „mówionych”. Podczas słuchania dziecko powinno równocześnie śledzić wzrokiem tekst książki.
ĆWICZENIA W PISANIU-ZASADY:
Zezwalaj na pisanie ołówkiem. Ułatwi to poprawianie błędów
Unikaj podkreślania dostrzeżonych błędów. Zaznaczaj tylko ich liczbę na marginesie linii, w której się pojawiły
Poleć dziecku, aby samo znalazło błędy, korzystając ze slownika ortograficznego
Odszukane błędnie zapisane wyrazy dziecko powinno napisać poprawnie 5-6 razy i użyć je w zdaniach
Pomóż dziecku utrwalać zasady pisowni, wyjaśniając wszystkie wątpliwości ortograficzne przy użyciu słownika ortograficznego
W wypracowaniu nawyku autokorekty pomaga Dyktando w dziesięciu punktach („ Uczeń z dysleksją w szkole” M. Bogdanowicz, A. Adryjanek)
W młodszych klasach nie stosuj dyktand, czyli pisania ze słuchu. Zastąp je pisaniem z pamięci (uczeń zapoznaje się z tekstem, zapamiętuje zdanie, a następnie zakrywa je i pisze z pamięci)
Najlepiej, gdy dziecko zapisuje wypowiedz pisemną w brudnopisie. Po omówieniu z rodzicem przepisuje pracę do zeszytu, a rodzic jeszcze raz sprawdza jej poprawność
Jeśli Twoje dziecko jest leworęczne, zadbaj by miało swobodę ruchów i odpowiednio ułożony zeszyt.